Ηρακλειά

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο οποίος συνδέει τα δύο χωριά του νησιού, τον Άι Γιώργη (το λιμάνι του νησιού) και την Παναγία (Χώρα). Ο δρόμος και τα μονοπάτια που διασχίζουν το νησί οδηγούν σε υπέροχες παραλίες, στο σπήλαιο του Αϊ-Γιάννη (μία ώρα με τα πόδια από τη Χώρα), ένα από τα ομορφότερα της Ελλάδας ή στα ερείπια του κάστρου της Ηράκλειας.
Εκτός από τις φυσικές ομορφιές, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει φρέσκο ψάρι και τοπικές λιχουδιές στα καφενεία και τις ταβέρνες του νησιού και να χορέψει με παραδοσιακή λαϊκή μουσική στα πανηγύρια που διοργανώνονται στις 23 Απριλίου, την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, και στις 15 Αυγούστου στους χώρους της εκκλησίας της Παναγίας στο ομώνυμο χωριό.
Στις 28 Αυγούστου, παραμονή του Αγίου Ιωάννη, γίνεται Εσπερινός στον 1ο μεγάλο θάλαμο της σπηλιάς του Αγίου Ιωάννη. Συμμετέχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων από τα γύρω νησιά και η σπηλιά που φωτίζεται με κεριά προσφέρει ένα ονειρικό σκηνικό για τον εορτασμό.

Από τους ιστορικούς χρόνους, και συγκεκριμένα από την Ελληνιστική περίοδο (4ος-2ος αιώνας π.Χ.) χρονολογείται η οχυρή θέση Κάστρο, κοντά στο Λιβάδι. Το φρούριο διαθέτει επιβλητικούς ψηλούς τετράγωνους πύργους και στο εσωτερικό του ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει ίχνη κατοίκησης από διάφορες διαδοχικές ιστορικές περιόδους (ελληνιστική, ρωμαϊκή). Στο εσωτερικό του φρουρίου υπήρχε ένας ναός για τον Δία και ένας άλλος για τη θεά της τύχης.

Σε πιο πρόσφατους χρόνους και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας τα στοιχεία δείχνουν ότι οι προστατευμένοι και απρόσιτοι όρμοι του νησιού αποτελούσαν ιδανικές κρυψώνες για τους πειρατές που έκαναν επιδρομές στο Αιγαίο.

Το 1826 άνθρωποι από το Αιγιάλι της Αμοργού μετακόμισαν στην Ηράκλεια και άρχισαν να καλλιεργούν τη γη.
Το 1832 έγινε μέρος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Το 1941, κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, η Ηράκλεια τέθηκε αρχικά υπό ιταλική διοίκηση.
Το 1943, μετά την παράδοση της Ιταλίας, το νησί τέθηκε υπό γερμανική κατοχή μέχρι την απελευθέρωσή του, το 1944.

Η χαρακτηριστική κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική του νησιού είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη.
Τα πολυάριθμα λαβυρινθώδη στενά σοκάκια της, στρωμένα με πέτρινες πλάκες ασβεστωμένες στις άκρες, δημιουργούν ένα αρμονικό αποτέλεσμα με τις ασβεστωμένες προσόψεις των ακανόνιστα χτισμένων σπιτιών και εκκλησιών.
Σήμερα οι λιγοστοί κάτοικοι ζουν από την καλλιέργεια της γης, την κτηνοτροφία και την αλιεία, ενώ η μελισσοκομία αποτελεί επίσης σημαντική οικονομική δραστηριότητα, η οποία ευνοείται από την χαμηλή θαμνώδη βλάστηση.